Δαμάζοντας την επιθυμία για φαγητό
Μέσα στις σαρωτικές αλλαγές της καθημερινότητας μας λόγω της επιδημίας, αυτό που σίγουρα φαντάζει πιο δύσκολο από όλα, είναι η υποχρεωτική (αλλά και αναγκαία) παραμονή στο σπίτι. Ο περιορισμός της συναναστροφής με άλλους. Η μείωση της δραστηριότητας. Ο έλεγχος της κίνησης. Μαθημένοι σε μια διαφορετική ζωή αναγκαζόμαστε να βάλουμε όρια και ακόμα και σε πράγματα που μέχρι πρόσφατα ήταν αυτονόητα. Πως όμως βάζουμε όρια στο φαγητό; Πως δαμάζουμε την επιθυμία για φαγητό;
Ο φόβος, το άγχος, η αβεβαιότητα, όλα αυτά παράγουν ένα μείγμα αρνητικών συναισθημάτων με συχνή κατάληξη το φαγητό. Πόσες φορές άραγε δεν πήγαμε στο ψυγείο για να πιούμε νερό και γυρίσαμε μασουλώντας κάτι; Ή βλέποντας μια αγαπημένη ταινία ξεκινάμε να τρώμε κάτι από αυτά που αγοράσαμε “για να υπάρχουν στο σπίτι όταν έρθουν οι φίλοι”;
Και κάπως έτσι ξεκινάει ένας φαύλος κύκλος εναλλαγής αρνητικών συναισθημάτων, πρόσκαιρης ικανοποίησης μέσα από το φαγητό και της ενοχής που έρχεται μετά τη κατανάλωσή του. Που στο τέλος, αρκετά συχνά, οδηγεί στο ξεθώριασμα των ορίων μεταξύ της πραγματικής ανάγκης για πρόσληψη τροφής και της ανάγκης ικανοποίησης συναισθημάτων.
Πως μπορεί να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος; Πως μπορούμε να αντισταθούμε σε αυτή τη κατακλυσμιαία ροή αρνητικών συναισθημάτων που οδηγούν στο φαγητό; Πολύ απλά με την συνειδητή κατανάλωση φαγητού. Τρώγοντας δηλαδή με τέτοιο τρόπο ώστε η κατανάλωση του φαγητού να είναι “ορατή” και να μην “κρύβεται” μέσα στα συναισθήματα και τις δύσκολες καταστάσεις.
Η επιθυμία για φαγητό μπορεί να προκύψει σε οποιοδήποτε χρονικό σημείο της ημέρας. Κάτω από διαφορετικές συνθήκες. Το πόσο εύκολο κανείς μπορεί να αντιμετωπίσει αυτή την επιθυμία είναι σχετικό. Μπορείτε να ακολουθήσετε τα παρακάτω απλά βήματα για αν βάλετε τα δικά σας όρια.
Πραγματικά πεινάω τώρα;
Αρχικά ξεκινήστε θέτοντας το απλό ερώτημα. “Πραγματικά πεινάω τώρα;” Απλό αλλά βασικό ερώτημα και όχι απαραίτητα εύκολο να απαντηθεί.
Μια μικρή συνολική παρατήρηση της κατάστασης που βρίσκεστε, μπορεί να σας βοηθήσει να αντιληφθείτε πολλά γιατί. Μια επιθυμία για τροφή μετά από ένα δύσκολο τηλεφώνημα ή μετά από μια δυσάρεστη είδηση, ή ακόμα και στη μέση μιας κατάστασης όπου τίποτα δεν γίνεται και τίποτα σημαντικό δεν συμβαίνει, ακόμα και σε μια στιγμή χαλάρωσης όταν κάποια εργασία έχει ολοκληρωθεί. Η πιο συνηθισμένα όταν όλα γύρω μας έχουν δρομολογηθεί (τα παιδιά έχουν πάει για ύπνο, το σιδέρωμα έχει τελειώσει και οι υποθέσεις της ημέρας έχουν διευθετηθεί) και η ανάγκη για χαλάρωση και ανάπαυση είναι πιο έντονη από ποτέ.
Μια απόσταση λίγων λεπτών ανάμεσα στη στιγμή της επιθυμίας και την κατανάλωση της τροφής μπορεί να είναι αρκετή. Ίσως ακόμα και ένα ποτήρι νερό να είναι αρκετό για να απομακρύνουν αυτή την απότομη ανάγκη για το φαγητό. Ίσως να χρειαστεί να παρατείνετε το χρονικό διάστημα, απασχολώντας τον εαυτό (και το μυαλό σας) με κάτι άλλο. Να βάλετε τα πλυμένα πιάτα στο ντουλάπι, να πλύνετε κάποια πιάτα στο νεροχύτη ακόμα και να μαζέψετε τα στεγνωμένα ρούχα από την απλώστρα γιατί όχι και να τα διπλώσετε. Όλα μαζί θα δώσουν ένα χρονικό διάστημα μέχρι να καταναλώσετε τη τροφή ή απλά να συνειδητοποιήσετε ότι αυτή η πλημμυρίδα της επιθυμίας να φάτε κάτι (γενικά ή και συγκεκριμένα) έχει φύγει ή ότι έχει μειωθεί σημαντικά. Τόσο όσο ώστε να μπορείτε να την διαχειριστείτε διαφορετικά, αντί για ένα κομμάτι γλυκό να φάτε ένα φρούτο ή ίσως μια χούφτα ανάλατους ξηρούς καρπούς.
Τι γίνεται όμως όταν η ανάγκη για φαγητό επιμένει; Πιθανότατα πράγματι να υπάρχει η ανάγκη για φαγητό. Πως Βάζουμε ένα όριο και δεν παρασυρόμαστε από αυτή την επιθυμία;
Ξεκινήστε με 3 απλές παραδοχές.
- Δεν τρώτε πουθενά αλλού εκτός από τη κουζίνα. Και συγκεκριμένα τρώμε μόνο στο τραπέζι. Αν και η κουζίνα είναι γεμάτη πειρασμούς, οι μελέτες έχουν δείξει ότι πολύ πιο εύκολα κάποιος μπορεί να παρασυρθεί τρώγοντας στο καναπέ μπροστά από τη τηλεόραση.
- Να φάτε καθιστοί. Απλό αλλά συνάμα (οι νοικοκυρές ξέρουν πιο καλά από όλους) απίθανα δύσκολο.
- Να φάτε το (όποιο) φαγητό σερβιρισμένο σε πιάτο. Είτε είναι μπισκότα ή γλυκό ή κανονικά μαγειρεμένο φαγητό. Η απλή αυτή διαδικασία αυτόματα περιορίζει τη ποσότητα και θέτει ένα ορατό πλαίσιο -όριο. Το ίδιο το πιάτο.
Σαφέστατα υπάρχουν πολλά διαφορετικά στάδια πριν φτάσει κανείς σε αυτό το σημείο. Όμως η ακριβής οριοθέτηση του φαγητού συμβάλει στα μέγιστα στην αποτύπωση της κατανάλωσης στο μυαλό μας.
Μέσα στο σημερινό περιβάλλον όπου το άγχος και οι καθημερινές (εργασιακές και όχι μόνο) συνθήκες ζωής διαφοροποιούνται από αυτό που ξέραμε μέχρι σήμερα είναι σημαντικά αναγκαίο να αναθεωρήσουμε να αναθεωρήσουμε το κεφάλαιο διατροφή αντιμετωπίζοντας προβλήματα κλπ όχι μέσα από το φίλτρο του φαγητού
