Όχι άλλο cheat meal!

Αμάρτησε μαζί μου έλα! Όχι δεν θα ακολουθήσει λαϊκό άσμα αλλά ένα ακόμα ξέσπασμα κατά του cheat meal.

Καλοκαιράκι και αρκετοί βλέπουν τον καλό καιρό σαν μια ευκαιρία να το ρίξουν λίγο έξω. Να χαλαρώσουν με φίλους και να απολαύσουν ένα καλό ποτό ή και φαγητό. Σαν το Burger της φωτογραφίας.

Το ζητούμενο σήμερα δεν είναι το συγκεκριμένο γεύμα. Αλλά κατά πόσο είναι αμαρτία ένα “γεμάτο γεύμα”.

Η Αμερικανιά 

Μερικοί το λένε (βλακωδώς και χωρίς νόημα) cheat meal. Και πραγματικά δεν μπόρεσα ποτέ μου να καταλάβω γιατί ένα γεύμα που το καταναλώνεις ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ είναι κλεψιά. Είναι βλέπετε μια ακόμα “αμερικανία” και “ψαγμένη έκφραση” της fitness κοινότητα (χαχαχα) που προσπαθεί μέσα από αυτό τον όρο να “νομιμοποιήσει” το έφαγα “λίγο παραπάνω”.

Αλλά πάμε στην ουσία, για να σταματήσει και αυτή η ανοησία των δήθεν flexi ειδικών, personal (χωρίς ουσιαστικά πτυχία) trainers και των wanabe “ειδικών άσχετων” της διατροφής.

Αρχικά με δεδομένα ότι κάθε τροφή / γεύμα έχει ένα θρεπτικό και θερμιδικό περιεχόμενο, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι στο σύνολο της ημέρας λαμβάνουμε την απαιτούμενη ενέργεια και τα θρεπτικά συστατικά για την λειτουργία του οργανισμού μας. Επεκτείνοντας την οπτική μας, μπορούμε να δούμε το σύνολο της εβδομάδας. Με βάση τα δεδομένα ξέρουμε ότι το θερμιδικό ισοζύγιο, είναι αυτό που μακροχρόνια (και όχι μόνο αυτό) καθορίζει την διακύμανση του βάρους αλλά και την σύσταση του σώματος.

Το ερώτημα της πραγματικότητας

Αν λοιπόν σταθούμε μόνο στο γεγονός αυτό, τότε ναι μπορούμε να ορίσουμε και να προγραμματίσουμε ένα γεύμα ή και παραπάνω, που να “ξεφεύγει” από τα όρια μιας οργανωμένης διατροφής. Και ανάλογα να σχεδιάσουμε τα υπόλοιπα γεύματα έτσι ώστε να πετύχουμε τον στόχο μας. Αυτό το τόσο απλό και τόσο συμβατό με την καθημερινή μας ζωή κάποιοι “ειδικοί” του έδωσαν ονομασία. Cheat meal. Αλήθεια όμως, το κυριακάτικο οικογενειακό τραπέζι ή το γεύμα με τους φίλους τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα τι είναι; Αλλά είπαμε. Πρέπει να πουλήσουμε το παραμύθι του flexi diet και της επιστημονικοφανούς δηθενιάς. Αλλά και να κάνουμε κάτι ακόμα χειρότερο. Να δημιουργήσουμε ενοχές για την κατανάλωση / απόλαυση της τροφής.

Που για την ψαγμένη” fitness κοινότητα και τους flexi ειδικούς, personal (χωρίς ουσιαστικά πτυχία) trainers και wanabe “ειδικών άσχετων” της διατροφής είναι έγκλημα το ότι ξέφυγες από τα “καθαρά” όρια και πλαίσια της μονότονης διατροφής τους.
Οτιδήποτε διαφορετικό από το πρασινάδα – γλυκοπατάτα / πατάτα / ρύζι – κοτόπουλο / φιλέτο / μπιφτέκι / μοσχάρι είναι cheat! Άρα αμαρτία. Και κάτι που πρέπει να “τιμωρηθεί” .

Η ενοχή

Και εδώ η ενοχή οδηγεί σε διατροφική ακρότητα και ανοίγει η χαραμάδα της διατροφικής διαταραχής. Μια μεγάλη συζήτηση που θέλει πολλές σελίδες για να εξηγηθεί.

Όχι, δεν υπάρχει τίποτα αμαρτωλό ή καμία κλεψιά στο οργανωμένο πρόγραμμα διατροφής. Ούτε το σουβλάκι, ούτε η πίτσα ούτε και το burger είναι ποινικά αδικήματα. Το ζητούμενο είναι το μέτρο. Η συχνότητα και η ένταση της κατανάλωσής τους.

Όσο για όσους πιστεύουν ή σας “οργανώνουν” με βάση τα cheat meals απλά ξεκόψτε κάθε συνεργασία μαζί τους. Γιατί το φαγητό ΔΕΝ είναι έγκλημα αλλά ούτε και ΑΜΑΡΤΙΑ. Είναι κομμάτι της καθημερινότητάς μας.

Όσο λειτουργούμε ενοχικά σε σχέση με το φαγητό και όσο αποφεύγουμε να έχουμε μια συνειδητή σχέση με αυτό, τόσο θα διαιωνίζουμε το ίδιο λάθος. Θα καταπίνουμε (μαζί με πολλά άλλα) το φαγητό και δεν θα το τρώμε, απολαμβάνοντας το.

ΥΓ για όσους θέλουν κάτι διαφορετικό ας ρίξουν μια ματιά εδώ Burger ψαριού με μαρμελάδα ντομάτας ή και εδώ Burger οσπρίων