Μυρωδιές και φαγητό στα παιδιά
Στο γραφείο μου όσοι έχουν έρθει, έχουν βιώσει το βάσανο μου. Τις μυρωδιές από έξω. Όχι, όχι δεν είναι κάποια δυσάρεστη οσμή αλλά οι μυρωδιές από τις γειτονικές κουζίνες. Που ομολογώ ότι είναι ανάλογες με την εποχή. Αλλά και τις ημέρες τις εβδομάδας.
Σήμερα η μυρωδιά ήταν χαρακτηριστική. Και απόλυτα ταυτισμένη με παιδικές αναμνήσεις. Τότε που η μητέρα μου, μαγείρευε τις πατάτες γιαχνί μαζί με τυρί.
Τα προσωπικά μου βιώματα
Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν ήμουν το πιο εύκολο παιδί στο φαγητό. Οι λέξεις φασολάκια και κολοκυθάκια ήταν αρκετές να μου προκαλέσουν ρίγη απέχθειας. Και να με σηκώσουν από το τραπέζι.
Βέβαια απέναντί μου είχα την μητέρα μου που και δεν με άφηνε να φύγω από το τραπέζι αλλά και με τεχνάσματα κατάφερε τελικά να με μάθει να τα τρώω όλα. Και το μεγαλύτερό της τέχνασμα ήταν οι πατάτες γιαχνί. Που αρκετές φορές ήταν στο τραπέζι μας αλλά και ήταν σαν συστατικό σε σχεδόν όλα τα λαδερά φαγητά.
Η συνταγή τους απλή και εύκολη. Πατάτα, λάδι, κρεμμύδι, πελτές αλάτι, πιπέρι και φυσικά η αγαπημένη μου πάπρικα. Και επειδή ήμουν μικρός και άμαθος, εύκολα “την πάτησα” και δίπλα στην πατάτα εμφανίστηκαν τα φασολάκια, ο αρακάς, τα κολοκυθάκια, το μπριάμ.
Γιατί μπορεί η πατάτα να ήταν η αφετηρία, το τέλος του προορισμού ήταν τα λαδερά.
Και πως αυτό σχετίζεται με τα παιδιά;
Θα μου πείτε τώρα, “η ανάρτηση αφορά τις πατάτες γιαχνί;” . Όχι. Αφορά το πόσο εύκολα, με διαφορετικό τρόπο, μπορούμε να μάθουμε τα παιδιά να δοκιμάζουν πράγματα με δεύτερη και τρίτη προσπάθεια. Γιατί και αυτά έχουν το δικαίωμα να έχουν δικές τους προτιμήσεις αλλά και να έχουν κάποια αγαπημένα φαγητά. Διαφορετικές μαγειρικές προσεγγίσεις όμως μπορούν να κάνουν κάποιες συγκεκριμένες τροφές πιο θελκτικές. Και τα παιδιά να δοκιμάσουν πιο εύκολα νέες γεύσεις.
Πέρα όμως από το “λανσάρισμα” καλό είναι οι γονείς να προσέξουν και ακόμα 4-5 σημεία.
- πόσο ζεστό είναι το φαγητό. Ένα καυτό πιάτο σίγουρα θα δυσκολέψει ή ακόμα και θα δυσαρεστήσει ένα παιδί και θα το αποτρέψει να φάει.
- το πόσο έντονες είναι οι γεύσεις. Όπως και ο κάθε ένας μας έχει τις ευαισθησίες και τις ιδιαιτερότητές του, έτσι και τα παιδιά έχουν το δικό τους τρόπο και μηχανισμό αποδοχής ή απόρριψης γεύσεων.
- η διαδικασία του φαγητού. Το φαγητό με τα παιδιά είναι χρόνος που δεν βρίσκουμε πάντοτε εύκολα. Σκεφτείτε πόσο συχνά έχετε την ευκαιρία να βρεθείτε όλοι γύρω από ένα οικογενειακό τραπέζι. Αφιερώστε το σε συζητήσεις σε χαμηλούς τόνους και όχι για να λύσετε διαφορές.
- ο χρόνος του φαγητού. Είναι αποκλειστικά δεσμευτικός για φαγητό και μόνο για φαγητό. Αν σε ένα παιδί δεν του αρέσει το φαγητό, δεν θα πάει να δει τηλεόραση. Ή να κάνει τα μαθήματά του ή γενικά να σηκωθεί να κάνει κάτι άλλο. Καθόμαστε και σηκωνόμαστε όλοι μαζί και όχι ένας ένας.
- Δεν υπάρχουν οθόνες (κινητά, τηλεόραση, tablet, υπολογιστές) στο τραπέζι. Δεν τρώμε βλέποντας παιδικό και δεν ασχολούμαστε με τα social. Και ο κανόνας αυτός ισχύει για μικρούς και για μεγάλους.
Αυτά από μένα. Και επιτρέψτε μου να πάω να φτιάξω τις πατάτες μου. Σίγουρα όχι τόσο νόστιμες όπως τις έκανε η μητέρα μου…
