Να βγει κανείς ή να μη βγει; (Στη παραλία)

Μπορεί ο ιός να μας έχει ταλαιπωρήσει περιορίζοντας τη κοινωνική μας ζωή, σίγουρα όμως οι πιο πολλοί δεν τον παίρνουμε στα σοβαρά για την Καλοκαιρινή μας εξόρμηση στη παραλία. Όλοι δηλώνουν αποφασισμένοι να απολαύσουν τη δροσιά της θάλασσας και τις ακτίνες του ήλιου.

Όλοι; Όχι. Δυστυχώς υπάρχουν και αυτοί που υποκύπτουν στο ρατσισμό της παραλίας.

Σε αυτό το ιδιότυπο καθεστώς, που επιτάσσει τα σώματα (ανδρικά και γυναικεία) στις παραλίες, να είναι με συγκεκριμένες προδιαγραφές. Και το ιδιότυπο bulling ξεκινά από νωρίς.

Μια βόλτα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αρκεί για να εντοπίσει κανείς  ενεργά προφίλ, με πολυάριθμους φίλους και ακόλουθους, που χωρίς δισταγμό κουνάνε το δάχτυλο και βάζουν (με δικούς τους αυθαίρετους όρους) τα δεδομένα για την έξοδο στη παραλία αλλά και το ποιο είναι το νόημα της ζωής. Άτομα που θεωρούν ότι η εικόνα του σώματος είναι η ταυτότητα και ο καθρέφτης της προσωπικότητας του ανθρώπου. Που τα όρια του ανθρώπου εγκλωβίζονται στα στενά πλαίσια του ειδώλου στο καθρέφτη.

«Και αυτό το καλοκαίρι χωρίς να είσαι φέτες;» φωνάζει στα email αναζητώντας πελάτες ο πανάσχετος με το αντικείμενο της επιστήμης της διατροφής και διαιτολογίας, ο αυτοδίδακτος σφίκτης.

Που δεν μπορεί να κατανοήσει και να αντιληφθεί, πως είναι δυνατόν κάποιος να έχει  προσωπική ζωή και να την απολαμβάνει, στη καθημερινότητα του και στη παραλία χωρίς το απαραίτητο πακέτο κοιλιακών.

Υπάρχουν και αυτοί που χωρίς καμία ουσιαστική γνώση, με μοναδικό εφόδιο κάποιες ώρες σεμιναρίων και την εικόνα τους μπροστά από μια κάμερα, απευθύνονται σε όλους και τους υπόσχονται να τους κάνουν άντρες, να τους δώσουν το σώμα που θα τους διώξει τις ανασφάλειες και θα τους επιβεβαιώσει στη κοινωνία και το περίγυρό τους. Που αυτοαναγορευονται σε μέντορες και γνώστες, του ποιου αντικειμένου άραγε; Που δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι τα σώματα στο πέρασμα του χρόνου, θα βιώσουν το άγγιγμα του και θα αντικρίσουν τη φθορά στο καθρέφτη. Τότε, ίσως να γίνουν μύστες του πως να ξεπεράσεις την αλλαγή, πως θα μάθεις να ζεις πέρα από την αυταπάτη που ζούνε τώρα.

Υπάρχουν βέβαια και αυτές οι influencers, που αδυνατώντας να κάνουν τίποτα άλλο στη ζωή τους, περνάνε όλο το χρόνο τους με προκλητικά στενά ρούχα σε ένα γυμναστήριο.

Χωρίς υποχρεώσεις, χωρίς άλλη ζωή, χωρίς καμία άλλη ευθύνη και συμμετοχή στη πραγματικότητα. Μετατρέπουν τον εαυτό τους σε είδωλο, σε πρότυπο, σε εικόνα που κάποια πρέπει να έχει για να βγει στη παραλία. Επιβάλλουν σε μητέρες, φοιτήτριες, μαθήτριες, εργαζόμενες, μια εικόνα διαβατήριο για κοινωνική αποδοχή. Σε γυναίκες που μεγαλώνουν παιδιά, που μορφώνονται, που συμμετέχουν σε μια επιστήμη, που εργάζονται σε μια κοινωνία, που κάνουν κάτι άλλο πιο σημαντικό από το να περνούν το χρόνο τους μέσα σε ένα γυμναστήριο. Φορώντας ρούχα δουλειάς, ρούχα απλά και καθημερινά, που δεν τονίζουν προκλητικά τις καμπύλες.

Είναι και εκείνες κι εκείνοι που περνούν χρόνο σκηνοθετώντας το πιάτο τους.

Τακτοποιώντας με ακρίβεια τη διάταξη του φαγητού και αγωνιούν για τη παραμικρή λεπτομέρεια, τα χρώματα και τις αντιθέσεις, τις γωνίες λήψης και τα like επιδοκιμασίας. Που λανσάρουν κάθε νεωτερισμό και εξαντλώντας κάθε επιχείρημα στο να τονίσουν ότι η όμορφη εικόνα είναι η πιο υγιεινή επιλογή, χωρίς να υπολογίζουν το κόστος και την δαπάνη αγοράς. Σε αντίθεση με αυτούς που αγωνιούν πως θα γεμίσει το πιάτο, πως θα τραφεί η οικογένεια και αν φτάσει για όλους. Με τρόφιμα που έχουν θρέψει με επάρκεια, γενιές ολόκληρες προγόνων.

Όχι στη παραλία δεν έχουν θέση μόνο αυτοί που ζουν στο ψέμα, παγιδευμένοι σε ένα όμορφο και γυμνασμένο σώμα και που είναι υποταγμένοι στο «πρέπει να είσαι έτσι». Ούτε έχουν αποκλειστικά προνόμια χρήσης, αυτοί που αντλούν αυτοπεποίθηση από ένα γραμμωμένο μυ, ένα πακέτο κοιλιακών ή κάποιους καλοσχηματισμένους γλουτούς.

Στην παραλία πρέπει να είναι αυτοί που ξέρουν να μοιράζονται στιγμές με άλλους ανθρώπους και που δεν ζουν τη μοναξιά ενός ειδώλου στο καθρέφτη.

Πρέπει να είναι αυτοί που απολαμβάνουν τις στιγμές, αγκαλιά με τα παιδιά τους και τους ανθρώπους που αγαπάνε, μακριά από τη μοναξιά του ναρκισσισμού. Θέση στη παραλία έχουν όλοι αυτοί που καθημερινά κάνουν πολλά περισσότερα πράγματα από το να προσπαθούν να αποκτήσουν αξία μέσα σε ένα γυμναστήριο. Που μεγαλώνουν παιδιά, που χτίζουν αληθινές σχέσεις συντροφικότητας και αληθινής επικοινωνίας με άλλους. Με λόγια και όχι με εικόνες. Που αποδέχονται τις ατέλειες αλλά δεν κάνουν σκοπό και στόχο της ζωής τους μια λαδωμένη selfie φωτογραφία σε μια παραλία αλλά μια όμορφη μέρα παρέα με άλλους ανθρώπους.

Ναι να πάτε στη παραλία, όσο και να δείχνει μια ζυγαριά, όσο και αν αισθάνεστε ότι οι άλλοι σας κοιτούν υποτιμητικά. Εσείς μπορείτε και θα γίνετε καλύτεροι. Αυτοί μάλλον όχι.