Τσιγαριαστά χόρτα.
Ένα κλασσικό παραδοσιακό φαγητό
Ακόμα θυμάμαι τα ανέμελα καλοκαίρια μου στα Χανιά, στην επίσκεψη στη Θεία μου τη Σοφία. Μεγάλη μαγείρισσα, της Μεσογειακής Διατροφής. Ένας πραγματικός πλούτος της Κρητικής Διατροφής με άπειρες συνταγές και μοναδικές ικανότητες. Μπορούσε να μετατρέψει το πιο απλό υλικό σε ένα μοναδικό πιάτο. Κάθε επίσκεψή μας εκεί ήταν ένα γευστικό πανηγύρι, πολλά και διαφορετικά πιάτα, με μικρή ποσότητα, αλλά με γεύση που ξεπερνούσε κάθε φαντασία.
Σε ένα τέτοιο τραπέζι, παρέλαση πιάτων και γεύσεων, δεσπόζουσα θέση είχαν τα καλιτσούνια της. Αλλά και τα κεφτεδάκια της που γύρω τους υπήρχε μια σιωπηλή αλλά αδυσώπητη μάχη, ποιος θα φάει τα πιο πολλά.
Είχα την ατυχία να κάτσω κάπως μακριά από την πιατέλα ή την είχαν μετακινήσει οι άλλοι πιο κοντά τους, δεν θυμάμαι. Και είχα μείνει μόνος να κοιτάζω ένα μεγάλο πιάτο με διάφορα χόρτα και λαχανικά. Μαγειρεμένα στη κατσαρόλα, μόλις είχαν βγει αχνιστά. (Για μένα χόρτα ήταν αυτά τα βραστά. Άντε με παρέα 1-2 κολοκυθάκια και με μια δύο πατάτες. Τα βούταγα στο λεμόνι και στο λάδι και τα έτρωγα, όχι με ιδιαίτερη ευχαρίστηση.) Αυτό το νέο πιάτο, που δεν είχα ποτέ ξαναδεί, από την μια μου προκαλούσε απορία από την άλλη, το σκούρο χρώμα τους, μου γεννούσε ένα ενδοιασμό για να τα δοκιμάσω.
Με τρομερή αυτοσυγκράτηση και μια σπάνια έκλαμψη ευγένειας, περιορίστηκα στο να ρίξω 3 κεφτεδάκια στο πιάτο μου. Ήθελα να αποφύγω τα επιτιμητικά σχόλια των άλλων και συμπλήρωσα το κενό του πιάτου ανόρεχτα με 2-3 καλές πιρουνιές από αυτά τα χόρτα. Η πρώτη πιρουνιά ήταν ένα σοκ. Θα έλεγα έρωτας με τη πρώτη μπουκιά. Ο συγχωρεμένος πια ο Θείος μου Στέλιος πονηρά με κοίταζε με το γεμάτο πείραγμα βλέμμα του να εξαφανίζω το πρώτο γέμισμα του πιάτου και να ξεμοναχιάζω κυριολεκτικά το πιάτο με τα τσιγαριαστά χόρτα. “Φάε και κανένα κεφτεδάκι ανηψιέ” ήταν το όλο αγάπη και πείραγμα σχόλιο του, που με προϊδέαζε για το τι θα ακολουθούσε αργότερα.
Το τέλος του γεύματος με βρήκε με άθικτους τους κεφτέδες και το πιάτο με τα τσιγαριστά χόρτα τσακισμένο από μένα. “Ιδέ το κοπέλι μόνο χόρτα έφαγε, κάτσε να σου φέρω λίγο τυράκι” το πείραγμα συνεχιζόταν κανονικά, εγώ προσπαθούσα να μάθω όσα πιο πολλά για αυτό το πιάτο έκπληξη.
Τι είναι αυτά τα τσιγαριαστά χόρτα;
Μα η συνταγή είναι τόσο απλή που πραγματικά είναι και το μυστικό της επιτυχίας. Ότι χορταρικό, από λίγο υπάρχει εκεί κοντά στο κήπο ή κοντεύει να τελειώσει στο ψυγείο. Με λίγη έως ελάχιστη ντομάτα και λαδάκι. Άντε και μια πατάτα για να γεμίσει η κατσαρόλα. Και το μεγάλο κόλπο. Οι λίγες τσακιστές ελιές που μαγειρεύτηκαν μαζί με τα χόρτα και τα λαχανικά για να απογειώσουν με την πικράδα τους το πιάτο. Και κάπως έτσι η οικιακή οικονομία του χωριού μετέτρεπε τα λίγα έως καθόλου λαχανικά σε ένα απίστευτο πιάτο φαγητού. Με ένα εξαιρετικά απλό μαγείρεμα (ίσα ίσα να τσιγαριστούν στη κατσαρόλα σε λάδι). Με απλά υλικά, η επιτομή του τρώμε ότι βρίσκουμε και έχουμε.
(η φωτογραφία φίλης που τα δοκίμασε το καλοκαίρι σε μια άλλη εκδοχή)
Και ναι μπορεί τα κεφτεδάκια (φτεκεδάκια όπως τα έλεγα μικρός) να ήταν το κορυφαίο πιάτο. Αλλά για μένα η αληθινή γευστική ηδονή ήταν πια τα τσιγαριαστά χόρτα.
