Πάλι πάνω (στα κιλά) είμαι

Είναι απίστευτο πως μια απλή συσκευή επιδρά τόσο αρνητικά στη διάθεση των ανθρώπων

Αν υπάρχει ένα μαρτύριο που ξεπερνάει κατά πολύ τα βασανιστήρια της Ιεράς Εξέτασης αυτό είναι σίγουρα της ζυγαριάς.

Αυτό της καθημερινής ζύγισης μερικές φορές και πολλές φορές μέσα στην ίδια μέρα. Είναι ένα μυστήριο. Πως τόσοι άνθρωποι (όπως και εσύ) έλκονται μαζοχιστικά από αυτή την απλή συσκευή. Που το μόνο που κάνει είναι να δείξει πόσο είναι το βάρος του σώματός σου, μια συγκεκριμένη στιγμή.

Και όμως λες, όπως και όλοι οι άλλοι, ζεις για αυτή τη μαγική στιγμή. Που θα ξυπνήσεις και χωρίς φαγητό και ρούχα, θα τρέξεις να ανέβεις πάνω της, να πάρεις το χρησμό που θα καθορίσει το υπόλοιπο της μέρας σου. Είναι καλό (υποκειμενικά); Μειώθηκε, έμεινε σταθερό ή αλίμονο ανέβηκε έστω και λίγο; Και αν ανέβηκε το μεσημέρι θα δείξει το ίδιο ή θα αλλάξει; Το βράδυ άραγε τι μέλλει να αποφασίσει; Αυξήθηκε το βάρος ή μειώθηκε; Και αν αυξηθεί τότε και αυτή η μέρα έχει μάταια ξοδευτεί από τη ζωή σου.

Είναι απίστευτο πως μια απλή συσκευή που δουλεύει με ελατήρια (που μπορεί να χαλάσουν με το πέρασμα του χρόνου ή με την υγρασία του μπάνιου) ή με μπαταρίες (που ανάλογα με τη φόρτιση τους μπορούν να δείχνουν και διαφορετικά αποτελέσματα) επιδρούν τόσο καθοριστικά στην διάθεση και την ψυχολογία χιλιάδων ανθρώπων. Αν η ζύγιση δεν είναι η επιθυμητή (που και πάλι είναι υποκειμενική) η μέρα μαυρίζει και οι σχέσεις γίνονται τεταμένες. Τα βλέμματα των υπολοίπων γίνονται υποτιμητικά, ειρωνικά, επίμονα βασανιστικά. Τα χαμόγελα είναι ζωγραφισμένα με ειρωνεία και η αίσθηση της απόρριψης ξεχειλίζει από κάθε έκφραση και χειρονομία.

Είναι οι μέρες που ο ουρανός παρά τον λαμπερό ήλιο, είναι μουντός και οι σκιές πέφτουν βαριές πάνω στο σώμα τονίζοντας ακόμα πιο έντονα τις καμπύλες και τα χαρακτηριστικά. Είναι οι μέρες που ώρες κυλούν βασανιστικά αργά και ο χρόνος μοιάζει να κολλάει μέχρι το μεσημέρι, στην στιγμή του ζυγίσματος. Οι άνθρωποι γύρω μοιάζουν βαρετοί, κουραστικοί, τα λόγια τους κενά χωρίς περιεχόμενο και ουσία.

Και όλα αυτά γιατί το πρωινό ζύγισμα δεν ήταν το επιθυμητό…

Η ένδειξη δεν ήταν «αυτή που έπρεπε». Και κάπως έτσι χάνεται το νόημα. Χάνεται το βλέμμα γεμάτο ενδιαφέρον του αγοριού/ κοριτσιού από δίπλα. Παραμορφώνεται το χαμόγελο της χαράς που σχηματίζεται στα χείλη του/της που σε αντίκρισε για μια ακόμα φορά και του/της ομόρφυνες τη μέρα. Μένεις σε απόσταση κρυμμένος/η από αυτόν/η παρά τις προσπάθειες του/της να σε πλησιάσει, να σου μιλήσει, να επικοινωνήσει μαζί σου, να μοιραστεί πράγματα, συναισθήματα και στιγμές. Κάπως έτσι χάνεις το νόημα του τι βλέπουν οι άλλοι σε σένα. Γιατί εσύ αυτό που νιώθεις είναι ότι σε κοιτούν και βλέπουν πάνω σου το νούμερο. Αυτό που είδες σε μία ζυγαριά (που μπορεί και να μην δουλεύει καλά) σήμερα το πρωί. Ενώ αυτοί βλέπουν ένα όμορφο χαμόγελο, δύο μάτια που λαχταρούν και ένα άνθρωπο που θέλουν να γνωρίσουν αυτό που πραγματικά μέσα του είναι και όχι αυτό που νομίζεις ότι εξωτερικά δείχνεις.

Και όλα αυτά εξαιτίας ενός αριθμού, σε μία μικρή άψυχη οικιακή συσκευή που πεισματικά (σχεδόν μαζοχιστικά) επιμένεις να εμπιστεύεσαι.

Πηγή: www.thehealthlab.gr